Lubię thrillery, które wciągają w wir wydarzeń już od pierwszych stron. Thrillery, które swoją prostą, a jednocześnie niebanalną konstrukcją, nie pozwalają na oderwanie się od lektury. Lubię powieści przemyślane, dopracowane i zaskakujące. I właśnie te wszystkie cechy ma książka, którą dziś Wam przedstawię.

Na progu zła została napisana lekkim i przyjemnym stylem, co przełożyło się na naprawdę ekspresowe czytanie. Konstrukcja fabuły, w której teraźniejszość przeplata się z przeszłością oraz relacja wydarzeń z perspektywy dwóch bohaterów, to bardzo ciekawe zabiegi. Dodatkowym urozmaiceniem są wstawki podcastu, w którym Fi opowiada tę historię jako ofiara, a także plik Word, w którym relację zdaje nam bezpośrednio Bram. To wszystko dało świetny pogląd na całą sytuację i pokazało, że prawda nie zawsze dla wszystkich brzmi jednakowo. Krótkie rozdziały zakończone w sposób nagły i zazwyczaj w najciekawszych momentach, dodały smaczku tej historii i uczyniły ją niemal nieodkładalną. Główni bohaterowie - Fi i Bram - są wyraziści, realni i skonstruowani w bardzo dobry sposób. Mamy tu do czynienia z podziałem na bohaterów dobrych i złych, jednak kiedy poznajemy kolejne wątki i skrawki ich życia, zaczynamy kibicować każdemu z nich.

Akcja powieści jest nieśpieszna, sporo tu opisów, powrotów do przeszłości i niby mogłoby to nudzić, a jednak dało ciekawą szansę na lepsze poznanie głównych postaci, a nawet zżycie się z nimi, co bardzo lubię. Często czytam thrillery i myślę, że to właśnie dlatego udało mi się przewidzieć kilka wydarzeń, zanim zostały one jeszcze opisane. Nie wpłynęło to jednak na przyjemność czytania i rozrywkę, jaką z niej czerpałam. Warto wspomnieć, że to dość obszerna książka (liczy aż 512 stron), jednak Louise Candlish zadbała o to, by czytelnik się nie nudził.

Tytuł oryginalny: Our House

Tłumaczenie: Radosław Madejski

Wydawnictwo: Muza

Data premiery: 15.04.2020

Za możliwość przeczytania tego tytułu dziękuję Wydawnictwu Muza.

Alex Marwood to brytyjska pisarka, autorka popularnych książek: Dziewczyny, które zabiły Chloe, Zabójca z sąsiedztwa, Najmroczniejszy sekret oraz najnowszej powieści wydanej w Polsce, o której dziś napiszę kilka zdań. Muszę zaznaczyć, że to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Oczywiście słyszałam o poprzednich jej książkach, jednak nigdy nie miałam okazji ich czytać. Opis Zatrutego Ogrodu bardzo mnie zaciekawił i zapowiadał naprawdę dobrą książkę. Niestety, po lekturze tej powieści czuję się zmęczona i dawno nie miałam takiego problemu z przebrnięciem przez thriller, jak w tym przypadku. 

Historia zapowiadała się naprawdę obiecująco. Pierwsze rozdziały bardzo mnie zaintrygowały, jednak z każdą kolejną stroną miałam problem z wczuciem się w klimat powieści. Z czasem książka zaczęła mnie nużyć i nie potrafiłam utrzymać uwagi na tym co się działo. Odkładałam ją, następnie znów wracałam i tak w kółko. Akcja jest tu bardzo jednostajna i choć nieco tajemnicza, to również przewidywalna. Zabrakło mi też wiarygodności, którą mimo wszystko lubię w powieściach. I to nie tak, że nie wierzę, że takie wydarzenia mogłyby mieć miejsce w prawdziwym świecie. Po prostu sposób, w jaki autorka przedstawiła tę historię nie przekonał mnie do niej. Zabrakło emocji, szansy na zżycie się bohaterami. Nagłe i chaotyczne przeskoki w czasie dekoncentrowały mnie, a wydarzenia, które miały być szokujące, były w moim odczuciu mocno naciągane. Bohaterowie, a było ich wielu, byli w większości nieco przeźroczyści. Mam też wrażenie, że Marwood skupiła się na zbyt wielu postaciach. Część z nich nie wnosiła nic nowego w powieść, a gdzieś po drodze można się między nimi pogubić. To postacie, o których zapomina się niemal chwilę po zamknięciu książki.

Staram się szukać też plusów tej powieści i zaliczę do nich na pewno postać Romy. Wątek jej przeszłości przyciągnął moją uwagę na dłużej, z ciekawością śledziłam jej życie w sekcie. Warto też zwrócić uwagę na to, jak dobrze autorka przedstawiła dorastanie w tak odizolowanej, rządzącej się swoimi prawami społeczności oraz jaki wpływ miało to na ukształtowanie młodych osób. Najważniejszym, co możemy wynieść z Zatrutego Ogrodu jest to, że normalność dla każdego znaczy zupełnie coś innego. A ocenianie innych przez pryzmat swojego doświadczenia, może być krzywdzące.

Mam wrażenie, że dosłownie chwilę temu czytałam debiut autorki, a teraz trzymam w rękach już czwartą powieść. Choć moja relacja z jej twórczością jest bardzo mieszana - pierwsza książka (Za zamkniętymi drzwiami) była dla mnie zbyt naiwna, druga mnie zachwyciła (Na skraju załamania) , trzecia nieco rozczarowała (Pozwól mi wrócić) - to z przyjemnością sięgnęłam po najnowsze jej dzieło, Dylemat.

Paris ma dryg do pisania książek, które po prostu chce się czytać. Jej lekki, zagadkowy styl wciąga i nawet jeśli nie do końca leży nam tematyka, ciężko odłożyć książkę. Potrafi przyciągnąć uwagę czytelnika i utrzymywać go w niepewności do samego końca. Nawet w momentach, kiedy nie za wiele się działo, nie czułam znużenia. Czytałam dalej i dalej, bo byłam ciekawa zakończenia i losów bohaterów. Choć zakończenie dość łatwo przewidzieć, Paris świetnie kumulowała emocje, tocząc je za nami do końca. Dodatkowo opisywane przez nią historię wyróżniają się nietypowym klimatem, który doceniłam przy każdej z jej książek. Tu także go nie zabrakło, z czego bardzo się cieszę.

Z pewnością nie można powiedzieć, że jest to thriller z wątkiem sensacyjnym, jak np. Na skraju załamania, gdzie akcja pędziła do przodu, a niemal każdy rozdział przyprawiał mnie o niedowierzanie. Tu fabuła jest dużo spokojniejsza, a najlepsze dzieje się w głowach głównych bohaterów - Adama i Livii. Pod tym względem powieść bardzo mi się podobała i z przyjemnością obserwowałam jak kłamstwa, sekrety i tragiczne wydarzenia wpływają na życie bohaterów. Śledziłam ich relację, zachowanie i myśli, co wciągnęło mnie na dobre. Tytułowy dylemat, to tak naprawdę dylemat moralny. Dylemat w obliczu strachu, niepewności i bólu. Paris świetnie przedstawiła uczucia Adama, który zmagał się z tragiczną wiadomością. Jego napięcie, ból, rozpacz i bezsilność udzielały się także mi, przeżywałam te emocje razem z nim. Krótkie rozdziały w połączeniu z stylem autorki sprawiły, że połknęłam Dylemat w kilka godzin, mimo braku wartkiej akcji. A przedstawienie fabuły z dwóch perspektyw ożywiło tę historię i uczyniło ją w moich rękach niemal nieodkładalną.

Nie jestem pewna, czy stali czytelnicy Paris, którzy przyzwyczaili się do jej wartkich książek, będą zadowoleni z Dylematu. Akcja toczy się tu zdecydowanie leniwie jak na autorkę, jest spokojniejsza, ale przez to może też bardziej rzeczywista. Nie chcę porównywać tego tytułu z poprzednimi, bo są to zupełnie różne książki. Myślę, że Dylematem autorka wstrzeli się w inną grupę odbiorców i książka zadowoli wielu, tak jak mnie. Wiem jednak, że sporo osób zawiedzie się tym tytułem, dlatego zanim się za niego zabierzecie, miejcie na uwadze to, co napisałam wyżej.

Tytuł oryginalny: The Dilemma

Tłumaczenie: Magdalena Słysz

Wydawnictwo: Albatros

Data premiery: 11.03.2020

Za możliwość przeczytania tego tytułu dziękuję Wydawnictwu Albatros.

Choć kiedyś nie wyobrażałam sobie czytelniczego życia bez romansów, teraz bliżej mi do kryminałów i thrillerów. Największym uczuciem darzę te psychologiczne. Uwielbiam wnikać w mroczne zakamarki życia bohaterów i sprawdzać ich wytrzymałość i odporność na, zwykle okropne, sytuacje jakie ich spotykają. A także poznawać te psychopatyczne umysły, pełne skaz i pomysłów z piekła rodem.

Nic o mnie nie wiesz zaczyna się bardzo intrygująco, a ja już od pierwszych stron mocno wciągnęłam się w wir wydarzeń i naprawdę ciężko było mi odkleić się od lektury. Autorzy, bo jest ich dwóch pod jednym pseudonimem, świetnie zaprojektowali tę powieść. Połączyli bardzo rzeczywistych bohaterów z mrokiem przeszłości, uzależnieniem i nawarstwiającymi się kłamstwami i sekretami. Ułożyli skomplikowaną i wielowarstwową zagadkę, którą nie tak łatwo rozwiązać. Strona po stronie prowadzą do niespodziewanego, lecz nieco dramatycznego zakończenia.

Na pierwszy rzut oka ciężko zauważyć, że to powieść napisana przez dwóch autorów. Ich style łączą się, momentami przenikają i tworzą naprawdę zgraną całość. Przy bliższym spojrzeniu można wyczuć i podzielić postacie na autorów. Mam wrażenie, że Rebecca to bohaterka stworzona przez kobietę, Paul natomiast jest tworem mężczyzny, ale to tylko moje przypuszczenia. A biorą się one stąd, że obie te postacie są nakreślone bardzo realnie i z starannością, która nie byłaby prosta, gdyby nie podział na płeć.

Może nie jest to thriller bogaty w zapewniające dreszcz emocji i mocno zaskakujące sceny, ale zdecydowanie warto zwrócić uwagę na wątek psychologiczny, wpadający w nieco obyczajowe tony. I również kryminalny, który z jednej strony tworzy delikatne tło powieści, a z drugiej jest też jej motorem napędowym. Połączenie i dobre wyważenie proporcji między tymi wątkami, zapewniło ciekawie skonstruowaną i nieoczywistą historię, którą warto poznać.

Oczywiście nie jest to powieść bez wad. Znajdziemy w niej nieco nużące momenty czy też wyolbrzymione i naciągane sceny. Czasem zachowanie bohaterów było zbyt naiwne, może trochę niezrozumiałe. Można przyczepić się także pierwszych rozdziałów książki wprowadzających mały chaos czasowy, za którym ciężko nadążyć. Mimo wszystko spędziłam przy niej kilka dobrych godzin, z ciekawością śledziłam losy bohaterów i naprawdę jestem zadowolona z lektury.

Tytuł oryginalny: The Women Inside

Tłumaczenie: Jacek Żuławnik

Wydawnictwo: Muza

Data premiery: 29.01.2020

Za możliwość przeczytania tego tytułu dziękuję Wydawnictwu Muza.